Μπορεί να μην έχει τον κατάλληλο καιρό για μπουγάδα,αλλά θέλω να απλώσω ένα ρουχαλάκι.Πάει πολύς καιρός από την τελευταία φορά...
Έχετε αδικηθεί ποτέ;Φανταζομαι,πως ναι!Έχετε ζηλέψει ποτέ κάποιον ή κάτι; Όσο & αν θέλουμε να το αρνηθούμε,όλοι μας έχουμε νιώσει κάποια στιγμή το αίσθημα της ζήλειας.Τον τελευταίο καιρό αναρωτιέμαι αν η αδικία αποτελεί αιτία για το αίσθημα της ζήλειας ή μήπως η αδικία & η ζήλεια εκδηλώνονται με τον ίδιο τρόπο;
Με όση εμπειρία μπορώ να έχω,πιστεύω ότι η ζήλεια είναι μια μορφή εκδληλωσης της αδικίας,όπωσ & η θλίψη & ο θυμός.Επομένως, δεν εκδηλώνονται με τον ίδιο τρόπο,αλλά η μια δίνει "υπόσταση" στην άλλη.Κάποιος θα μπορούσε να προσθέσει ότι ζηλεύοντας αισθάνεσαι ανακούφιση ή & δικαίωση,σε τέτοιο σημείο ώστε να εκμηδενίζεις την αδικία.
Άρα;Είναι θεμιτό να ζηλεύουμε όταν μας αδικούν?
Κακά τα ψέμματα η ανθρώπινη φύση είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τη ζήλεια. Μερικές από τις πηγές της ,όπως η αίσθηση του ανικανοποίητου, τα διάφορα συμπλέγματα κατωτερότητας,η επιθυμία για το τέλειο αποτελούν για κάποιους αναμφισβήτητα & πηγές δημιουργίας & έμπνευσης.Κατά αυτή την άποψη,αν θελήσουμε να αποβάλουμε τη ζήλεια από τις ζωές μας καταργώντας τις αιτίες που την προκαλούν,είναι σαν να ακρωτηριάζουμε το ανθρώπινο πνεύμα?
Μάλλον είναι ένα έναυσμα για τον ζηλόφθονα να ξεπεράσει τον εαυτό του & να επιδωθεί σε άλλες πιο δημιουργικές μεθόδους για να πετύχει τους στόχους του & να διακριθεί!

taratsa-therapy

Έχετε παρατηρήσει ποτέ πώς φαίνονται οι στέγες των σπιτιών;Αν σας λένε κάτι;Όσο κι αν σας φαίνεται περίεργο,μου αρέσει να χαζεύω ταράτσες σπιτιών. Είναι μια θέα διαφορετική από τις συνηθισμένες.
Συμφωνώ ότι να ατενίζεις ένα αγέρωχο βουνό στολισμένο από πυκνά έλατα αποτελεί θέα απαράμιλλης ομορφιάς,αλλά και το να παρατηρείς δείγματα ζωής στην ταράτσα ενός σπιτιού,πιστέψτε με ότι αξίζει να το ονομάσουμε ως θέα!Από τα απλωμένα ρούχα και τις αντένες έως τις καιρικές διακυμάνσεις που υφίστανται καθημερινά,οι ταράτσες σου δίνουν τη δυνατότητα να πλάθεις ιστορίες τόσο για τον τρόπο ζωής των κατοίκων που στεγάζουν όσο&για τις δυσκολίες που συναντούν καθώς σαν υπηρέτες τους προστατεύουν από τις εκάστοτε διαθέσεις της ατμόσφαιρας. Ξέρω ότι σε κάποιους θα φαντάζω παράλογη,όμως από τη στιγμή που είμαι κάτοικος της πόλης δεν μπορώ παρά να μετατρέπω όσα μειονεκτήματά της μπορώ σε πλεονεκτήματα. Έτσι,αν για κάποιους "ο συνωστισμός των ταρατσών" είναι μείζων πρόβλημα,για κάποιους άλλους αποτελεί πηγή έμπνευσης&φαντασίας.
Αν προσωποποιούσαμε τις ταράτσες θα ανακαλύπταμε έναν κόσμο όμοιο με τον δικό μας,τον ανθρώπινο. Θα συναντούσαμε προληπτικές ταράτσες που σιχαίνονται τις μαύρες κεραμιδόγατες,ανεκτικές ταράτσες που λατρεύουν τα λευκά&καθαρά ρούχα να ανεμίζουν σαν βεντάλιες&να τις δροσίζουν στις θερμές μέρες του καλοκαιριού. Επιπλέον,θα συναντούσαμε κοντές και ζηλόφθονες ταράτσες που μισούν τις υπόλοιπες ψηλότερες,διότι είχαν την εύνοια του μηχανικού&απέκτησαν μεγαλύτερο "μπόι".Επίσης εντύπωση θα μας προκαλούσαν οι γειτονικές ταράτσες όχι μόνο επειδή θα είχαν χρόνια να μιλήσουν μεταξύ τους,γιατί η μια έκρυβε ανέκαθεν τη θέα της άλλης,αλλά και για την βαθιά τους πίστη στη θεά μπουλντόζα,η οποία μέσα από το ιερό μυστήριο της κατεδάφισης θα έκανε το θαύμα της. Άλλες ταράτσες θα έθεταν το εξής εύλογο ερώτημα:"Κολλητές στο γιαπί,"κολλητές"&στη ζωή;Jamais!Δεν θα συμβιβαστούμε ποτέ!"Σαν να τις ακούω στα αυτιά μου...
Κατά συνέπεια,όποτε αισθανθείτε μοναξιά ή μια ανεξήγητη μελαγχολία ανεβείτε σε μια ταράτσα. Μα προς Θεού!Μην κοιτάξετε κάτω. Κοιτάξτε απέναντί σας,δίπλα σας τις υπόλοιπες ταράτσες και φανταστείτε!Φανταστείτε όσο πιο πολύ μπορείτε!!!